Werknemer heeft, voordat hij op 1 juni 2012 in vaste dienst trad, een zevental maanden op detacheringsbasis bij werkgever gewerkt in de functie van lasser. Werkgever verzoekt ontbinding van de arbeidsovereenkomst omdat werknemer, nadat hij een vast contract heeft gekregen, plotsklaps een geheel andere houding ten aanzien van de uit te voeren werkzaamheden aan de dag heeft gelegd dan voordien. Dit uitte zich onder meer in het geregeld te laat verschijnen op de werkvloer, het bellen en sms-en tijdens werk, het veelvuldig voor langere tijd verlaten van zijn werkplek, het veelvuldig ziek melden en het onbereikbaar zijn tijdens ziekte.

Oordeel Kantonrechter

De Kantonrechter is van mening dat de door werkgeefster genoemde bezwaren tegen werknemer onvoldoende zijn gebleken. De direct leidinggevende van werknemer heeft ter terechtzitting verklaard dat het veelvuldig te laat komen dateert van voor oktober 2012 en dat hij daarna niet heeft gemerkt dat werknemer te laat op zijn werk is verschenen. Het thans opnoemen van die “klacht” komt ten minste niet sympathiek over, aldus de Kantonrechter.

Dit plaatst de overige gronden ook in een negatief daglicht, temeer nu werknemer met klem ontkent dat deze gronden zich hebben voorgedaan. Dit alles speelde immers volgens zijn zeggen in een periode dat het minder goed met hem ging, doch die periode is al meer dan een jaar geleden geëindigd. Wat er dan van het verzoekschrift overblijft, is de algemene klacht dat werknemer niet de “drive” heeft waar werkgeefster op zit te wachten. Hij heeft niet het vuur voor de onderneming en denkt niet mee bij de uitvoering van de werkzaamheden.

Dergelijke oncontroleerbare uitingen van ongenoegen van werkgevers zijn zo ongrijpbaar dat deze, om te kunnen slagen, ten minste goed onderbouwd moeten zijn met feiten en/of controleerbare gesprekverslagen, maar daarvan blijkt evenmin voldoende. De Kantonrechter kan met de beste wil van de wereld niet tot de conclusie komen dat er zich een grond voor de ontbinding van de arbeidsovereenkomst voordoet. De Kantonrechter wijst het ontbindingsverzoek dan ook af met veroordeling van werkgeefster in de kosten.

Dat de Kantonrechter niet bepaald gecharmeerd was van het optreden van werkgeefster in deze zaak, blijkt wel uit de volgende overweging (ten overvloede):

Hoezeer de Kantonrechter zich ook realiseert dat een afwijzing van het verzoek geen substantiële bijdrage aan een oplossing van het probleem levert, werkgeefster heeft tijdens de schorsing van de terechtzitting de kans gehad deze zaak buiten een beschikking van de kantonrechter om te regelen, doch daarin is zij niet geslaagd, ondanks ook toen al min of meer waarschuwende woorden van de Kantonrechter tussen de regels door. Daarmee heeft zij een wissel op de te nemen beslissing genomen en deze gok pakt wellicht in de ogen van werkgeefster verkeerd uit.

Aan de andere kant kan de Kantonrechter zich ook wel voorstellen dat werknemer zich geschoffeerd voelt omdat vooralsnog uit niets blijkt dat er een gegronde reden is voor de wens van werkgeefster de arbeidsovereenkomst te ontbinden.